20 maart en het is zover we vertrekken richting de Oekraïne.

Met vertrouwde gezichten, maar ook dit keer weer verschillende nieuwe gezichten. Twee dagen samen reizen geeft toch heel snel verbondenheid en
het is bijzonder hoe snel je je weer vertrouwd voelt met iedereen.

Heerlijk om na die twee dagen aan te komen in Beregowo, het voelt ook daar als thuis komen. Er wacht zoals als altijd een warme maaltijd en een warm welkom door Flora en Edwin. De volgende dag gaan we naar de kerkdienst in het zigeunerkamp in Mucatchovo, en dat is ook telkens weer erg indrukwekkend. Ik voel en ervaar daar altijd een enorme puurheid in de dienst en dat raakt me telkens weer.

En dan is het maandag en vertrekken we ‘s morgens vroeg met tassen vol luiers, babydoekjes en billenzalf richting de kindjes. Wat zijn er veel baby’s en ze huilen, lijkt het, allemaal. De huidjes van de kindjes zien er slecht uit, huidirritaties en steenpuisten. Degene die voor de eerste keer mee zijn zijn behoorlijk onder de indruk van wat ze hier zien. Ook ik ervaar opnieuw intens machteloze gevoelens.

Rond 11.00 uur krijgen ze allemaal honger, maar de flesjes komen later. Ik krijg echt een heel naar gevoel als ik ze allemaal zo zie happen en zoeken.
Dan bekruipt me echt zo’n gevoel van “hoe is dit mogelijk” en “waarom”? Dat zijn hele lastige vragen en moeilijke momenten hier.

In de loop van de week rijden we naar het kindertehuis in Bene om daar kindjes te bezoeken die twee jaar geleden in het ziekenhuis lagen en we zijn zo benieuwd hoe het met hen is. Helaas mogen we niet naar binnen, maar we vangen toch een glimp op van een aantal kinderen en wat zien ze er goed uit, wat een vrolijke snoetjes.

Het is mooi om in de laatste week te zien hoe snel sommige kindjes zich ontwikkelen en hoe hun “zorgmoeders” dat ook vol trots vertellen. Ook mooi om te zien is dat enkele, vooral jongere zusters, de kindjes ook stimuleren en ze ‘s morgens even op de buik achter op hun bedjes leggen. Zo kunnen ze echt rond gaan kijken. Er is zelfs een zuster die het, net als wij, leuk vindt om een kindje in de draagzak te doen. We laten de draagzak voor haar achter en hopen dat ze dat zal blijven doen, want de kinderen vinden het heerlijk.

En dan alweer onze laatste dag in het ziekenhuis. We hebben een evaluatiegesprek met de hoofdzuster en ze verteld hoe ontzettend blij ze nog altijd is met alle meiden uit Nederland. Ze vindt dat we met z’n allen ontzettend veel goeds doen voor de kindjes, dat het ook eigenlijk altijd gewoon zo moet zijn voor hen. Maar dat dat helaas niet zo is, iets waar zij zelf ook moeite mee heeft. Dat blijft ook voor ons een moeilijk iets en soms lastig te begrijpen, maar het is zo fijn en waardevol dat we dit weer mochten doen.

Met gemengde gevoelens nemen we afscheid, maar voor verschillende mensen zeker niet voor de laatste keer. Want als je hierdoor bent geraakt dan laat het je niet meer los!

Namens het Beregowoteam,
Alie Zieverink