We vertrekken met twee busjes richting de Oekraïne.

Op maandagmorgen worden we warm en hartelijk ontvangen. We zijn hier al een aantal keren geweest en het is dus gelijk weer heel vertrouwd. We beginnen bij de baby’s en dat zijn er 10 op dit moment, dus best veel. We krijgen voor deze weken een aantal zorgkindjes onder onze hoede. Dat houdt in dat we vooral deze kindjes elke keer de fles geven en daarna heerlijk een poosje bij ons houden om ze te laten boeren, te wiegen en te knuffelen, heel veel knuffelen.

De kindjes genieten intens, maar wij niet minder. Als de baby’s, horen te, slapen is het de bedoeling dat we naar de grotere kinderen gaan om voor hen te gaan zorgen. Ik merk dat alle baby’s vaak nog lang niet slapen en heb zo sterk de behoefte om bij hen te blijven om ze om de beurt in slaap te wiegen. Omdat we met ons zessen zijn is dat geen probleem en zo mag ik een kleine twee weken heel veel geven, maar daardoor vooral ook heel veel ontvangen van deze kleine, zo kwetsbare, kindjes.

Voor Heleen wacht er op de grotere zaal Alex, een klein mannetje van ongeveer 3 jaar die er nog maar kort is. En wat blijkt, op een eerdere reis heeft ze ook al voor hem gezorgd als baby. Zijn moeder heeft hem in de steek gelaten, en nu zorgt zijn Opa voor hem. Helaas moet die een half jaar werken om de andere helft van het jaar voor hem te kunnen zorgen. Alex moet nu de tijd die wij er niet zijn doorbrengen in zijn bedje.

Een peutertje dat gewend is om te rennen en te spelen overdag; dat blijven de moeilijke dingen die je hier tegenkomt, bij al deze kindjes. Ook dan ervaar je weer hoe waardevol en belangrijk het is dat er extra handen zijn om te zorgen, te troosten, te knuffelen en te wiegen.

Ook nu vliegen deze twee weken weer voorbij en breekt voor ons de tijd weer aan om de kindjes “uit handen” te geven. Dit is wat we mochten en konden doen, maar in ons hart gaan ze allemaal mee.

Namens het Beregowo team,
Alie Zieverink